Het nieuwe album van Hunter Complex roept beelden op van Mars, neon en moord

Het is lastig (zo niet onmogelijk) om tijdens het luisteren naar Open Sea, het nieuwe album van Hunter Complex (Lars Meijer), niet de hele tijd allemaal filmscènes in je hoofd voorbij te zien schieten. De hele plaat lang rennen er weet ik het hoeveel ninja’s door een veld, sijpelt er radioactief slijm langs de muren en klimt er een agent over een hek – tenminste, zo klinkt het voor mij. Maar ja, wie ben ik? Precies. Daarom ging ik op bezoek bij Lars, om erachter te komen wat fictie is en wat werkelijkheid. Terwijl we samen naar het album luisterden, vertelde hij me welke (film)beelden en fantasieën eraan ten grondslag lagen.

“Het eerste nummer van de plaat. Ik begon daar overigens al in 2014 mee. Toen was ik net klaar met mijn vorige album, en ik wilde weer live gaan spelen. Dat deed ik daarvoor ook al wel, maar toen met een iPod met daarop een backing track. Dan haalde ik daar gewoon de zang en een synthlijn uit, en die deed ik dan live, als een soort poor man’s John Maus. Dat was een beetje treurig. Ik werd er in elk geval niet gelukkig van.

Enfin, ik las Neuromancer van William Gibson en ik vond het fantastisch hoe hij werelden kon creëren. Night City zit in dat boek, het is een fictieve stad waar mensen heengaan die in een droomwereld leven. Het zit vol met rauwe seks, de mensen slapen in zo’n cocon, zoals je dat in Japan hebt. Het is een erg onpersoonlijke stad, het is er altijd donker, het regent, overal zie je neonborden. Een beetje zoals je ook in Blade Runner ziet, als Harrison Ford noedels gaat eten.

Ik begon dus een plaat te maken met het idee: het wordt een soundtrack van dat boek – dat vreemd genoeg nooit verfilmd is. Tijdens het lezen hoorde ik de muziek in mijn hoofd die uiteindelijk dit album werd.”

“Je hoort het: weinig zuurstof. Dit nummer speelt zich af in Tibet, hoog in de bergen. Het is geïnspireerd door de film Never Cry Wolf, over iemand die naar de Noordpool reist om daar iets te zoeken. Goud of zoiets. Of nee, ik haal twee dingen door elkaar. Ik bedoel Eureka met Theresa Russell. Die had een relatie met regisseur Nicolas Roeg, die net is overleden. Ik zou overigens zelf nooit op een berg willen, want ik heb hoogtevrees, maar ik kan me er van alles bij voorstellen.”

“Ik kwam er pas later achter dat dit de naam is van een bank. Ik zag het langskomen in een film, die titel. Het vat perfect de gehaastheid van die stad. Nou ja, je weet het wel, hè? Of ben je nooit in New York geweest? Ik ook maar één keer hoor, maar het was wel echt een uniek gevoel. Gewoon, al die films die daar gemaakt zijn. Ik had toen net Prince of the City gezien, een film over corruptie, hoeren en drugs in New York in de jaren tachtig. Je kon niet fatsoenlijk de straat over in die tijd. Verder is dit nummer erg geïnspireerd door het boek Turn the beat around van Peter Shapiro. Het gaat over de opkomst van disco. Feesten in leegstaande panden, Grace Jones, dat soort dingen.”

“Nu zijn we in Vietnam. Voor dit lied liet ik me inspireren door de soundtrack van de film Off Limits met Willem Dafoe. De soundtrack is gemaakt door James Newton Howard, een hele goede filmcomponist, die nog steeds actief is. Hij heeft bijvoorbeeld de soundtrack van Nightcrawler gedaan. Mijn nummer vind ik een mix tussen spannend en grotesk. Ik zie nu bijvoorbeeld van die velden voor me in Vietnam. Niet de killing fields, maar de rijstvelden. En dat je dan langzaam opstijgt in de helikopter, en dat iedereen erin zit, behalve één iemand, die moest worden achtergelaten. Het is misschien gek om te zeggen, maar ik vind de Vietnamoorlog erg esthetisch.”

“Dit komt van de film Ladyhawk, over een man die in een vogel kan veranderen. Of wacht, het is een vrouw natuurlijk. Rutger Hauer zit erin. Hm, als ik nu het verhaal teruglees, denk ik: waar gaat dit in godsnaam over. In elk geval liet ik me inspireren door het perspectief van de roofvogel. Je kunt dat hier ook duidelijk horen. Ik vind vooral gieren echt fantastisch. In Artis zijn ze heel zielig, in hun hok, maar als je dan dichtbij komt, je ziet hoe ze hun prooi achterlaten… respectloze dieren. Ze beginnen ook al te eten als je nog leeft. Eigenlijk is de rode draad op het album de natuur. Het nabootsen van de natuur met digitale synthesizers.”

“Dit nummer gaat over de zee, de onstuimigheid van de zee. Het begint heel mooi en rustig, met dat typische Vangelis-synthesizergeluid. De koebel heb ik gejat van John Carpenters soundtrack voor Escape from New York.”

“We blijven even op het water. Deze titel komt uit de film Night Moves uit 1975. Aan het eind van die film wordt er iemand voor dood achtergelaten op zee. Ze waren op zoek naar iets belangrijks, iets met kunstschatten. Enfin, hij wordt aangevallen door een vliegtuig. Op het einde van dit lied zit nog een referentie aan David Bowie: een van de presets in de synthesizer heette Starman, en aangezien Bowie toen net dood was, vond ik het mooi om dat erin te gebruiken. En daarna nog een referentie aan Prince, dat zijn die trommels. Du-dun du-dun. Ken je het nummer Housequake? Daar komt dat uit.”

“Hier heb ik me laten inspireren door de architectuur van Richard Neutra, die maakte fantastische, minimalistische huizen, met veel glas, in de natuur. Daar zou ik graag willen wonen. Ik denk dat dat echt veel met je doet, om in een huis te wonen dat door een goede architect is gemaakt. Die huizen van Neutra zijn heel vrij en open, en dat hoor je ook in dit lied. Maar, zoals je ziet: dit zijn huizen waar het ook wel mis kan gaan, met moorden en zo. In dit lied zit ook een wending, waar het misgaat. Dan moet je denken aan drugskartels en spionage, dat soort dingen.”

“Ken je dat gevoel dat je op het strand ligt in de zon en je doezelt langzaam weg, dat je langzaam je bewustzijn verliest en je verbeelding het overneemt, terwijl je de zon voelt branden op je huid? De mogelijkheden zijn oneindig in je dromen. Daar gaat dit liedje over. Ik heb het gemaakt met de Casio CZ-5000. Die kocht ik nadat ik de soundtrack van Surf Nazi’s Must Die hoorde. Die hele soundtrack is gemaakt met enkel deze synth, omdat het allemaal zo lowbudget was. Ik vind dat echt mooi. Op de computer heb je onbeperkte mogelijkheden, maar door jezelf te beperken kun je ook juist mooie dingen maken.”

“In het laatste nummer zijn we op de maan aangekomen. Het gaat eigenlijk over het leven dat hierna komt, dat we moeten uitwijken naar een andere planeet. Verschrikkelijk lijkt me dat. Onze planeet is zo mooi, en we maken het kapot. Ik ben niet zo geëngageerd, maar als je hoort wat er nu gebeurt in het Joshua Tree Park in Amerika, met de shutdown; dat hele park gaat naar de klote. Dat raakt toch iedereen met een beetje gevoel?” Beluister hieronder het nieuwe album van Hunter Complex.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.